Irpañani draait nu al 16 jaar. Ooit is het project begonnen op 8 augustus 2008 en ieder jaar wordt de verjaardag feestelijk gevierd. Dus ook nu. Wij – Paulien, Hans en onze beide zonen – hadden dit keer, na zeven jaar, weer het voorrecht om de verjaardag mee te vieren. Echt bijzonder dat het project nog steeds goed loopt en dat er zoveel kinderen door worden geholpen. Al die 16 jaar is Julia Callisaya al de directeur. Ze zet zich in met hart en ziel, ondanks dat haar gezondheid niet zo goed is (Covid, een val en een ernstig auto ongeluk). Toch blijft ze doorgaan voor ‘haar’ kinderen en staat ze ouders bij met raad en daad. Verder zijn er nu drie begeleiders voor de kinderen (facilitadores) en worden en 45 kinderen opgevangen. Minder dan voorheen, omdat het budget dat niet toelaat. Daarbij dragen de ouders wel steeds meer bij. Ze brengen eten (aardappels, rijst en pasta) en ze betalen samen de kokkin (Teodocia). Want het lukte Irpañani niet meer om haar loon te betalen. Toen zeiden de ouders dat ze dat dan met elkaar zouden doen. Er is dus steeds meer steun vanuit de ouders om het project voort te kunnen zetten.
De verjaardagsviering begon met een dienst voor jong en oud. Samen zingen, bidden en luisteren. De voorganger -Sofia Chipana – stond stil bij de tekst over de wonderbare spijziging. Ze benadrukte dat een kind als eerste eten bracht om te delen. Vijf broden en twee vissen. Daarop volgden er meer was haar gedachte. Dat was het wonder, dat de mensen bereid waren om te delen. En zo worden ook wij gevraagd ‘met elkaar te delen’.
Na de dienst waren er allerlei optredens van de kleinste kinderen tot en met de ‘facilitadoras’. Dat is altijd zo bijzonder in Bolivia. Al die folkloristische dansen, dat leren ze al van jongs af aan.
Sinds een aantal jaren is Irpañani erkend als een opleidingsplaats voor stagiaires en afstudeerders van de Universiteit van El Alto. Kort geleden is weer een overeenkomst getekend (dat moet ieder jaar). De directeur van de faculteit ‘Onderwijskunde’ was ook bij de verjaardag aanwezig, samen met een aantal docenten. Hij gaf aan Julia een ‘plaquette’ als teken van waardering voor het werk van Irpañani. Een bijzonder moment voor Julia, deze erkenning van de universiteit.
Na de dienst en de optredens werden wij als vertegenwoordigers van onze stichting uitvoering bedankt. Men is blij dat we na al die jaren nog steeds steun bieden. Dat gaat niet alleen om het geld, maar ook omdat we als stichting al zoveel jaren trouw blijven aan Irpañani. Men vindt het ontroerend dat er in Nederland nog steeds mensen zijn die aan hen denken en wat opzijzetten voor de kinderen in El Alto. Wij van onze kant spraken onze enorme waardering uit voor het doorzettingsvermogen van Julia, de facilitadores en de vrijwilligers. We spraken diverse jongeren die vroeger ook op Irpañani hadden gezeten. Veel van hen hebben daarna doorgeleerd. Eén van hen speelde met zijn vader muziek tijdens de dienst.
Het was een prachtige dag, met zoveel kinderen die vol energie zitten en zich heel erg thuis voelen bij Irpañani. Een jongetje zei dat hij er al zeven jaar komt. Zijn vader is al heel jong overleden en zijn moeder hertrouwd. Maar zijn stiefvader is niet goed voor hem. Op het project voelt hij zich thuis. Irpañani probeert ook de ouders te bereiken op thema’s als gezond eten, hygiëne en ‘liefdevol opvoeden’. Dat blijft echt nodig.
We hopen natuurlijk dat Irpañani door blijft gaan. Als stichting blijven we (zij het beperkt) steunen. Onze bijdrage is vooral voor de facilitadoras (de docenten). Zij doen dit werk 4 middagen in de week naast hun studie. Zo kunnen ze in hun levensonderhoud voorzien terwijl ze studeren.
